Powiedzieć, że przyczy­na ta sprowadza się po prostu do konfliktu „racjonalizmu’* i „irracjonalizmu”, to stwierdzić oczywistość, konieczną, lecz nie wystarczającą jeszcze do zadowalającego wyjaśnienia d e- sakralizacji historii u Hegla i sakralizacji jej u romantyków.Wydaje się, że eksplikacja owej fundamentalnej różnicy nie może się obyć bez odwołania się do tak zasadniczo odmien­nych koncepcji rzeczywistości: heglowskiej i romantycznej. Je­śli Hegel uważał, że „to, co rzeczywiste, jest rozumne, a to, co rozumne, jest rzeczywiste”, to tym samym zakładał, że ro- zumność każdorazowej rzeczywistości domaga się jej afirmacji i uchyla takie próby jej przekształcenia, które nie mają za sobą wyższej sankcji Rozumu, działającego przez swe na­rzędzia-jednostki w sposób nieubłagany, obiektywny i koniecz­ny. Romantycy przeciwstawiali się podobnej wizji dziejów — dla nich istotą historii był zawarty w niej porządek moralny, odwieczna, tocząca się w niej walka Dobra i Zła oraz współ­udział ludzi zaangażowanych po jednej ze stron w tych nie­ustających zmaganiach.

Ernest Bogacki

Witam! Ciesze się że znalazłeś chwilę, żeby zajrzeć na mojego bloga. Mam nadzieję, że podoba Ci się sposób w jaki go prowadzę, a informacje które tu znajdziesz uznasz za przydatne. Jeśli chcesz ze mną pogadać, czegoś dopytać odnośnie artykułów zostaw pytanie w komentarzu albo skorzystaj z formularza kontaktowego! Miłego czytania!